Mickiewicza 3

Kamienica została wzniesiona w 1905 r. dla bielskiego cukiernika Josefa Grossa.

W bezpośrednim sąsiedztwie budynku znajduje się Plac Chrobrego zwany pierwotnie Pechringiem (pl. Smolny). W połowie XIX w. miejsce to było ważnym punktem na mapie miasta. Powstawały tu kamienice, wille fabrykanckie i gmachy użyteczności publicznej. Spowodowało to wzrost znaczenia Pechringu, przemianowanego w 1890 r. na Töpferplatz (pl. Garncarski). Decydująca dla historii dzisiejszego pl. Chrobrego była jednak budowa nowego dworca kolejowego na północnych obrzeżach miasta (linia kolejowa biegła dokładnie pod placem).  Dzisiejsze ulice Zamkowa i Partyzantów stały się nową osią urbanistyczną szybko rozwijającego się miasta.

Kamienica ta, jest jednym z najwcześniejszych budynków secesyjnych w Bielsku. Trójskrzydłową budowlę o okazałych formach, z fasadą w pierzei ul. Mickiewicza (dawna Elisabethstraße) i elewacją tylną od strony ul. Krasińskiego (dawna Giselastraße) zaprojektował w 1901 r. Andreas (Andrzej) Walczok. Oprócz tego, był wykonawcą wielu projektów w mieście i posiadał jedną z najlepszych w okolicy firm budowlanych. Sam był architektem i zaprojektował wiele obiektów w Bielsku i okolicach. Był budowniczym źródełka w Straconce, bielskiego teatru oraz willi przy ul. Mickiewicza 27. Posiadał kamieniołomy w górnej Straconce.

W budowie uczestniczyła bielska firma Jüttner i Bolek. Plany przewidywały główne pomieszczenia fabryczne na parterze oraz część z nich razem z kuchnią na pierwszym piętrze. W piwnicach były magazyny, a pozostałe piętra zajmowały pomieszczenia mieszkalne.

Fasada kamienicy cechuje się pełnym wystrojem architektonicznym z bogatą dekoracją sztukatorską. Posiada wysoki boniowany cokół, na którym mieszczą się dwie dolne kondygnacje. Elewacje górnych pięter zwieńczone są fryzem ze słoneczników oraz ożywione balkonami z ażurowymi balustradami. Całość zamyka owalny szczyt dekorowany wazonami i motywem kobiecej maski.